Kiedy mnich często trwa w umysłem
nawykłym do percepcji śmierci, jego umysł wzdraga się przed
przywiązaniem do życia, odwraca się od niego, odsuwa od niego i
nie jest doń przyciągany, i albo równowaga albo zbrzydzenie
zostaje u niego ustanowione. Tak jak kogucie pióro czy kawałek
ścięgna, wrzucone w ogień, wzdraga się przed nim, odwraca się od
niego, odsuwa od niego, nie jest do niego przyciągane, tak też jest
w odniesieniu do przywiązania do życia, kiedy mnich często trwa z
umysłem nawykłym do percepcji śmierci.
Jeżeli, kiedy mnich często trwa z
umysłem nawykłym do percepcji śmierci, jego umysł skłania się
ku przywiązaniu do życia, albo jeżeli nie odwraca się od niego,
powinien rozumieć: „Nie utrzymałem przy istnieniu percepcji
śmierci, nie ma różnicy pomiędzy moim uprzednim stanem i moim
obecnym stanem; nie osiągnąłem owocu medytacji”. W taki sposób
jasno to rozumie. Ale, jeżeli mnich często trwa w umysłem nawykłym
do percepcji śmierci, jego umysł wzbrania się przed przywiązaniem
do życia, odwraca się od niego, odsuwa od niego i nie jest doń
przyciągany, i albo równowaga albo zbrzydzenie zostaje u niego
ustanowione, powinien rozumieć: „Utrzymałem przy istnieniu
percepcję śmierci, jest różnica pomiędzy moim uprzednim stanem i
moim obecnym stanem; osiągnąłem owoc medytacji”. W taki sposób
jasno to rozumie.
Kiedy zostało powiedziane: „Percepcja
śmierci, mnisi, kiedy utrzymana przy istnieniu i kultywowana, jest o
wielkim owocu i korzyści, kulminuje w nieśmiertelnym, ma
nieśmiertelne za swe spełnienie”, to z tego powodu to zostało
powiedziane.
